De laatste tijd voel ik me als een lek luchtbed op Lowlands: ik lig er nog, maar niemand wordt er echt blij van. Energie? Weg voordat ik m’n sokken aan heb.En wat doe ik als ik moe ben? Juist. Eten alsof ik net een marathon heb gelopen, terwijl ik alleen maar op zoek was naar m’n oplader.Geen komkommer of smoothie hoor. Nee, gewoon een stevige doorschuifmaaltijd. Broodje hier, koekje daar, zakje chips, pakje chocolade..
Gevolg: ik kom aan. En nee, niet op locatie… Gewoon letterlijk. In kilo’s. En dat voelt een beetje alsof je traint voor de Olympische Spelen van Zelfafwijzing.
Sporten dan?Nou, ik wandel wel. Zo op tempo “gepensioneerde postduif”.Echt sporten? Alleen in theorie.Het is een soort kip-ei verhaal, maar dan met frikandellen erin: te moe → niet sporten → nog moeier → weer snaaien → herhaal
Maar hé… vandaag. Vandaag zette ik een eerste stap. Letterlijk. Een hardwandelrunwandeldansmix, begeleid door een paar keiharde Nederlandse hardstyle-remixen die zelfs mijn vermoeide brein wakker denderden. Dijenkletsers waar je spontaan van gaat knieheffen alsof je het nog kan.
En weet je wat? Het voelde goed. Niet omdat ik ineens de marathon van Rotterdam aankan. Maar omdat ik wéér ben opgestaan. Omdat ik, ondanks de moeheid, ondanks de zelfkritiek, toch weer in beweging kwam. Waarschijnlijk kan ik morgen de trap niet meer op. Maar hé dat is morgen pas. Leven doen we vandaag!!
Elke eerste stap is een stap naar een nieuw begin.Elke keer op je bek gaan en tóch weer opstaan maakt je geen sukkel.Dat maakt je een doorzetter. Een stugge. Een echte.Of in mijn geval: een dampende, puffende hardloopkip die vandaag de ei-cirkel even doorbrak. 🐔🏃♂️💨
0 reacties